[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zasugerowała to samo.
-  Chodz
my na spacer na klif"? - przeczytał na głos. - To
brzmi niemal jak groz
ba. Jakby ktoś chciał, żebyś myślała, że
to ode mnie.
- Ale ty nie masz powodu, żeby mi grozić.
Ben przytaknął i spojrzał mi w twarz. Jego wzrok
zatrzymał się na moich ustach odrobinę dłużej, niż powinien.
Nie rozwinął tematu.
- Masz jakiś pomysł, kto je mógł przysłać? - spytał.
- Miałam nadzieję, że mi powiesz.
- Może lepiej zajmiemy się tym póz
niej?
- O ile będę miała jakieś póz
niej.
Ben westchnął i rozejrzał się po sali. Nikt na nas nie
patrzył, więc wziął zdjęcie kapliczki i położył je sobie na
kolanach. Oddał mi je po zaledwie kilku sekundach.
- Nic - wyszeptał. - Nic?
Pokręcił głową i szybko przeciągnął palcami nad drugą
fotografią i wycinkiem.
- Tylko bawełna - dodał.
- Co to znaczy?
- To znaczy, że wyczuwam tylko ciebie, twoje ubrania i
spodnie. Musiałaś mieć fotografie w kieszeni przez dłuższy
czas. Oryginalna energia zniknęła.
- Więc dotknij mnie - zaproponowałam. Pamiętałam, co
mówił ubiegłej jesieni - jego moc działała najskuteczniej, gdy
miał bezpośredni kontakt z drugim człowiekiem.
Przysunęłam dłoń do jego dłoni. - Nie teraz - powiedział.
- Zatem kiedy?
Ben ponownie spojrzał na zdjęcie kapliczki. - To nie jest
dobry moment - wyszeptał. Ale i tak mnie dotknął.
Jego dłoń przesuwała się po mojej. Poczułam dreszcz.
Delikatnie złapał moje palce, jakby wciąż bał się, że zrobi mi
krzywdę.
 Nie puszczaj!" - krzyczałam w środku. Każda komórka
mojego ciała pragnęła, by nadal mnie dotykał.
Po krótkiej chwili puścił moją rękę. Otworzył oczy i
przesunął się wraz z krzesłem trochę do tyłu.
- No i?
 - Nic - rzekł. Starał się uspokoić oddech.
- Jak to  nic"? Nie poczułeś nic?
- Nic niebezpiecznego - poprawił mnie.
- Więc co? - naciskałam, widząc jego spoconą twarz.
- Tak na marginesie, powinno ci ulżyć - mówił Ben,
ignorując moje pytanie. - To dobra wiadomość. Oznacza, że
ktoś prawdopodobnie próbuje tylko z tobą pogrywać.
Wiedziałam, że ma rację, że powinnam wyluzować, ale
byłam zawiedziona. Jak to możliwe, że dotknął mnie i nic nie
poczuł, podczas gdy mnie wystarczy spojrzeć na niego tylko
raz, by zacząć drżeć?
- Może spróbujesz jeszcze raz? - zasugerowałam. - Nie
dotknąłeś mnie zbyt mocno.
- Przykro mi, że nie jest to odpowiedz
, na którą liczyłaś.
- Po prostu nie rozumiem - stwierdziłam, starając się
zachować spokój, chociaż każda komórka w moim ciele
zdawała się rozpadać na tysiące kawałków. - Jak to możliwe,
że nic nie czujesz... po tym wszystkim?
- Ja też nie darzę cię teraz szczególną sympatią. - Za
moimi plecami stał Pot - man.
, W klasie wybuchł śmiech. Nauczyciel ciągnął żarcik,
opowiadając uczniom o szczenięcej miłości, którą przeżył w
piątej klasie - coś o dziewczynie z warkoczykami, danym w
prezencie jabłku w karmelu i że on również poprosił o zmianę
miejsca.
Na koniec uraczył mnie kozą za porzucenie partnera. I
jedynką za brak wyników w eksperymencie z pH.
Zerknęłam na Tate'a, który najwyraz
niej się poddał i
pozostałe liście sałaty potraktował jako przekąskę. Wstałam i
usiadłam obok niego z przodu sali. Nie uraczyłam Bena ani
jednym spojrzeniem więcej.
Rozdział 22
5 marca 1984
Drogi Pamiętniczku!
Wczoraj w mojej głowie rozbrzmiewał głos. Należał do
matki. Krzyczała.
Z początku myślałam, że to działo się naprawdę, że
naprawdę wrzeszczała z bólu i błagała o pomoc. Wyszłam z
pokoju i szukałam jej w domu i na zewnątrz. Ale matki nie
było. Jej auto też zniknęło.
Myślałam, że zaczynam wariować, ale jakąś godzinę
póz
niej Jilly zadzwoniła ze szpitala i powiedziała, że matka
potknęła się, kiedy wychodziła ze sklepu. Upadła i mocno
uderzyła się o chodnik. Musieli jej założyć na głowie kilka
szwów.
Kiedy odłożyłam słuchawkę, przypomniałam sobie
rysunek, który podarłam na zajęciach pani Trigger. Płakałam,
aż usnęłam.
Z miłością,
Alexia
Rozdział 23
Do końca dnia wszyscy w szkole wiedzieli już, co się
wydarzyło na chemii - że Ben nic już do mnie nie czuje.
Większość komentujących mówiła, że to dobrze, bo
gdybyśmy zostali parą, skończyłabym gdzieś w jakimś
płytkim grobie.
Ale podsłuchałam też, jak pierwszoklasistka powiedziała
znajomym, że to tragiczna nowina.
- On uratował jej życie - przypomniała im. Kimmie
stwierdziła, że wiadomość nie jest ani dobra, ani zła.
- Dawałam ci już wykład o zaletach odpuszczenia sobie
Bena i życia dalej, ale fakt, że on porzucił swoją nowo
przyjętą zasadę niedotykania na chemii... To ma potencjał. Nie
wspominając o tym, że jest naprawdę podniecające.
Wiem, że miała rację o odpuszczeniu sobie, szczególnie,
że Ben nie wyczuł wokół mnie niebezpieczeństwa. No i
obiecałam zostawić go w spokoju.
Nie wyglądał, jakby miał coś przeciwko.
Lekcje dobiegły końca, odpracowałam moją podwójną
kozę za WF oraz chemię i nareszcie poszłam do Knead, gdzie
miałam zacząć pracę nad nową rzez
bą. Ugniatałam glinę na
blacie, ciesząc się terapeutycznym działaniem każdego ruchu
dłoni.
Gdy lepki materiał przeciskał mi się przez palce i
pokrywał skórę, różne obrazy zaczęły pojawiać się w mojej
głowie. Starałam się je od siebie odsunąć, skupić się na
chłodnej substancji i relaksie. Ale po zaledwie paru minutach
samotności usłyszałam czyjeś energiczne kroki na schodach z
tyłu. Z początku sądziłam, że to Spencer, jednak po chwili
dobiegł mnie głos.
- Wchodzę! - zawołał Adam. - Docieram do pracowni,
zaraz minę zlew!
Obejrzałam się. Chłopak stał zaledwie kilka metrów ode
mnie.
- Mam nadzieję, że tym razem cię nie przestraszyłem -
powiedział.
- Ha, ha. - Powstrzymałam uśmiech.
- Zadzwoniłbym do ciebie na komórkę i uprzedził, że idę
na górę, ale nie dałaś mi swojego numeru.
- Nic mi nie jest - zapewniłam go, nie umiejąc
powstrzymać chichotu.
- Nad czym pracujesz? - Rzucił okiem na mój blat.
- Jeszcze nie wiem. Za dobrze się bawię pastwieniem się
nad gliną, żeby wyczarować teraz coś konkretnego.
- Powinienem się bać?
Pochwyciłam grudę gliny jak piłkę baseballową, gotowa
rzucić nią w chłopaka. Ostatecznie uderzyłam masą o blat.
- Kolejny ciężki dzień? - spytał.
- Już ci mówiłam, że to raczej kwestia ciężkiego roku. - I
mimo tego nadal nie pozwolisz mi zaprosić cię na kawę. -
Pokręcił głową, jakby ta myśl była oburzająca. - Nawiasem
mówiąc, uporządkowałem wszystkie walentynkowe rzeczy.
Myślę, że panie z ośrodka pomocy będą zachwycone.
- Poważnie? Skończyliśmy? Skinął.
- Rzez
by są właśnie w piecach.
- Dziękuję - rzekłam niemal w zachwycie.
- Nie ma sprawy. - Adam uśmiechnął się lekko. Na jego
policzku ukazał się dołeczek. - Nudziłem się. Spędzam tu o
wiele za dużo czasu.
- Czemu?
- Mógłbym cię spytać o to samo. Ty chyba też miałaś
dzisiaj wolne?
Wzruszyłam ramionami i popatrzyłam na blat.
- Rzez
bienie pomaga mi się zrelaksować. To mój sposób
ucieczki.
 - Cóż, ja też uciekam. Mam okropnego współlokatora,
który ma jeszcze bardziej okropną dziewczynę. Całe dnie
spędzają w domu, monopolizują telewizor, wyjadają moje [ Pobierz całość w formacie PDF ]