[ Pobierz całość w formacie PDF ]
sprostać wymogom wiary i żyć zgodnie z Ewangelią (por. Kol 1, 9-12). Chrześcijańska
doktryna moralna powinna stanowić, zwłaszcza dzisiaj, jedną z najważniejszych
dziedzin, w których mamy okazywać pasterską czujność i sprawować nasze munus
regale.
115. Dlatego po raz pierwszy Magisterium Kościoła przedstawia tu szerzej
podstawowe elementy tej doktryny, wskazując kryteria pasterskiego rozeznania,
niezbędnego przy rozwiązywaniu złożonych i często kluczowych problemów
praktycznych i kulturowych.
W świetle Objawienia oraz niezmiennego nauczania Kościoła, a zwłaszcza Soboru
Watykańskiego II, przypomniałem pokrótce istotne cechy wolności, podstawowe
wartości związane z godnością osoby oraz z prawdziwym znaczeniem jej czynów, tak
aby móc uznać w posłuszeństwie wobec prawa moralnego łaskę i znak naszego
przybrania za synów w jedynym Synu Jezusie Chrystusie (por. Ef 1, 4-6). W
szczególności niniejsza Encyklika zawiera oceny niektórych współczesnych nurtów
teologii moralnej. Przedstawiam je dzisiaj w duchu posłuszeństwa słowom Pana,
który powierzył Piotrowi misję umacniania braci (por. Ak 22, 32), aby stały się one
dla nas światłem i pomocą we współczesnym dziele rozeznania.
Każdy z nas wie, jak doniosła jest nauka stanowiąca centralny temat tej Encykliki,
którą dziś przypomina z mocą swego autorytetu Następca Piotra. Każdy z nas jest w
stanie dostrzec, jak wielką wagę nie tylko dla pojedynczych osób, ale dla całej
społeczności ma ponowne stwierdzenie powszechności i niezmienności przykazań
moralnych, a w szczególności tych, które bez wyjątku i zawsze zakazują czynów
wewnętrznie złych.
Uznając te przykazania, serce chrześcijanina i nasza pasterska miłość idą za
wezwaniem Tego, który pierwszy nas umiłował (1 J 4, 19). Bóg żąda od nas,
byśmy byli święci, jak On jest święty (por. Kpł 19, 2), byśmy byli doskonali w
Chrystusie jak On jest doskonały (por. Mt 5, 48); to przykazanie jest tak
niewzruszone i wymagające, ponieważ znajduje oparcie w niewyczerpanej,
miłosiernej miłości Bożej (por. Ak 6, 36), a jego celem jest prowadzenie nas, mocą
łaski Chrystusa, ku pełni życia synów Bożych.
116. Jako Biskupi mamy obowiązek dbać o wierne przekazywanie słowa Bożego.
Nasza pasterska posługa każe nam drodzy Współbracia w Biskupstwie czuwać
nad wiernym przekazaniem przedstawionego tu nauczania moralnego oraz chronić
wiernych, przy użyciu stosownych środków, przed wszelkimi doktrynami i teoriami,
które sprzeciwiają się temu nauczaniu. W tym dziele korzystamy wszyscy z pomocy
teologów; jednakże poglądy teologiczne nie stanowią ani reguły, ani normy naszego
nauczania. Jego autorytet, wsparty pomocą Ducha Zwiętego i osadzony w komunii.
cum Petro et sub Petro, ma zródło w naszej wierności wierze katolickiej przejętej od
Apostołów. Na nas, jako Biskupach ciąży poważny obowiązek osobistego czuwania
nad tym, by w naszych diecezjach nauczano zdrowej nauki (1 Tm 1, 10) wiary i
moralności.
Na Biskupach spoczywa szczególna odpowiedzialność za instytucje katolickie.
Zarówno gdy chodzi o struktury duszpasterstwa rodzin czy grup społecznych, jak i o
instytucje działające na polu oświaty i służby zdrowia, Biskupi mają prawo je
powoływać, uznawać oraz powierzać im pewne zadania; nie mogą jednak nigdy czuć
się zwolnieni z własnych obowiązków. Ich zadaniem, wypełnianym w komunii ze
Stolicą Apostolską, jest przyznawanie lub w poważnych wypadkach odbieranie miana
katolickich szkołom179, uniwersytetom180 i szpitalom, które powołują się na
związek z Kościołem.
117. W sercu chrześcijanina, w najtajniejszym wnętrzu człowieka rozbrzmiewa wciąż
pytanie, które ewangeliczny młodzieniec postawił niegdyś Jezusowi: Nauczycielu, co
dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne? (Mt 19, 16). Każdy jednak musi
zwrócić się z tym pytaniem do Nauczyciela dobrego, ponieważ tylko On może udzielić
w pełni prawdziwej odpowiedzi w każdej sytuacji i w najbardziej różnorodnych
okolicznościach. Kiedy zaś chrześcijanie zwracają się doń z pytaniem nurtującym ich
sumienia, Chrystus odpowiada słowami Nowego Przymierza, które powierzył swemu
Kościołowi. Zostaliśmy bowiem posłani, aby jak mówi o sobie Apostoł głosić
Ewangelię, i to nie w mądrości słowa, by nie zniweczyć Chrystusowego krzyża (por.
1 Kor 1, 17). Dlatego odpowiedz Kościoła na pytanie człowieka niesie w sobie
mądrość i moc Chrystusa ukrzyżowanego, Prawdy, która nam się udziela.
Gdy więc ludzie stawiają Kościołowi pytania nurtujące ich sumienia, gdy w Kościele
wierni zwracają się do Biskupów i Pasterzy, w odpowiedzi Kościoła brzmi głos Jezusa
Chrystusa, głos mówiący prawdę o dobru i złu. Słowo wypowiedziane przez Kościół
rozbrzmiewa we wnętrzu człowieka głosem Boga, który jeden tylko jest Dobry (Mt
19, 17) i jeden tylko jest miłością (1 J 4, 8. 16).
Przez namaszczenie Duchem Zwiętym to łagodne, ale wymagające słowo staje się
dla człowieka światłem i życiem. I znów u Apostoła Pawła znajdujemy wezwanie do
[ Pobierz całość w formacie PDF ]