[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Ponieważ cień był na wpół oślepiony światłem dziennym i ponieważ został przez Geda
przywołany, Ged ujrzał go wcześniej, niż cień ujrzał jego. Ged rozpoznawał cień, podobnie jak
on rozpoznawał Geda, spośród wszystkich istot, wszystkich cieni.
W straszliwym osamotnieniu zimowego morza Ged stał i widział stwora, którego się lękał.
Wiatr zdawał się podmuchami odsuwać go od łodzi, a fale biegły pod nim, łudząc oko Geda, a
jednak cień zdawał się być coraz bliżej niego: Ged nie mógł określić, czy cień porusza się, czy
też nie. Teraz już cień go widział. Choć w myślach Geda nie było nic prócz przerażenia i lęku
przed dotknięciem cienia, przed zimnym czarnym bólem, który wysysał życie - jednak
młodzieniec czekał nieporuszony. Potem znienacka odzywając się na głos przywołał silny, nagły
wiatr magiczny, który zadął w biały żagiel, i łódz
skoczyła przez szare fale prosto ku chylącemu
się i unoszącemu na wietrze stworowi.
Zachwiawszy się, cień w całkowitej ciszy odwrócił się i pierzchnął.
Mknął pod wiatr, ku północy. Pod wiatr mknęła za nim łódz
Geda: umiejętność maga
walczyła z chyżością cienia, a deszczowe porywy wiatru przeciwstawiały się im obu.
Młodzieniec krzyknął na swoją łódz
, na żagiel i wiatr, i fale - jak łowca krzykiem pogania ogary,
gdy przed nimi pędzi wyraz
nie widoczny wilk - i w swój utkany zaklęciami żagiel posłał wiatr,
który rozdarłby każdy żagiel z płótna: pognało to jego łódz
po morzu jak zdmuchniętą pianę,
coraz bliżej ku uciekającemu stworowi.
W tym momencie cień obrócił się, zataczając półkole, i nagle, jak gdyby bardziej rozchwiany
i niewyraz
ny, mniej podobny do człowieka, a bardziej do zwykłego dymu niesionego przez wiatr
skręcił w przeciwnym kierunku i pomknął z porywistym wiatrem, kierując się jakby ku wyspie
Gont.
Ręką i zaklęciem Ged zawrócił łódz
, która, kołysząc się, wyskoczyła jak delfin z wody przy
tym szybkim zwrocie. Rzucił się w pogoń szybciej niż poprzednio, ale cień stawał się w jego
oczach coraz bardziej mglisty. Deszcz zmieszany ze śniegiem i gradem siekł dokuczliwie plecy i
lewy policzek Geda, który nie był w stanie widzieć nic przed sobą dalej niż na sto kroków.
Niebawem, gdy sztorm przybrał na sile, cień zniknął z zasięgu wzroku. Mimo to Ged był pewien
jego szlaku, jak gdyby szedł za pozostawionym na śniegu tropem zwierzęcia, a nie za
uciekającym ponad wodą widmem. Choć wiatr mu teraz sprzyjał, Ged nadal utrzymywał w żaglu
świszczący wiatr magiczny i płaty piany leciały spod tępego dziobu łodzi, gdy w pędzie plaskała
o powierzchnię wody.
Przez długi czas ścigany i ścigający pędzili wciąż z tą samą niesamowitą chyżością; wkrótce
zapadł zmierzch. Ged wiedział, że przy wielkiej szybkości, z jaką mknął w ciągu minionych
godzin, powinien być teraz na południe od wyspy Gont i zapewne kieruje się obok niej w stronę
Spevy lub Torheven; albo nawet mijając te wyspy wypływa na otwarte Rubieże. Nie potrafił tego
określić. Było mu wszystko jedno. Z
cigał, gonił, a to, co go trwożyło, uciekało przed nim.
Naraz przez krótką chwilę dostrzegł cień w niewielkiej odległości od siebie. Naturalny wiatr
osłabł, a zacinający w sztormie śnieg z deszczem ustąpił miejsca lodowatej, strzępiastej,
gęstniejącej mgle. Poprzez tę mgłę Ged ujrzał w przelocie cień, pierzchający jakby w prawo od
kierunku pogoni. Ged przemówił do wiatru i żagla, obrócił rumpel i rzucił się w pościg, choć
znowu był to pościg po omacku; mgła gęstniała szybko, kipiąc i rwąc się w strzępy przy
zetknięciu z magicznym wiatrem, zwierając się wokół łodzi jednostajną bladością
przyćmiewającą światło i przytępiającą wzrok. W momencie kiedy Ged wypowiedział pierwsze
słowo zaklęcia rozjaśniającego, ujrzał cień znowu: był wciąż na prawo od kursu łodzi, ale bardzo
blisko, i posuwał się powoli. Mgła wiała przez pozbawioną twarzy, niewyraz
nie majaczącą
głowę stwora, miał on jednak kształt ludzki, tyle że jego zarys deformował się i zmieniał na
podobieństwo cienia rzucanego przez człowieka. Ged obrócił łódz
raz jeszcze, myśląc, że zagnał
swego wroga na mieliznę; w tej sekundzie cień znikł, a na mieliz
nie osiadła łódz
Geda, uderzając
o podwodne skały, które ulotna mgła ukryła przed jego wzrokiem. Ged omal nie został
wyrzucony za burtę, ale chwycił się zrobionego z laski masztu, zanim uderzyła następna fala
przyboju. Była to wielka fala, która wyrzuciła z wody w górę małą łódz
i cisnęła nią o skałę, tak
jak człowiek podnosi i rozgniata o ziemię skorupkę ślimaka.
Mocna i zaczarowana była laska, którą wyrzez
bił Ogion. Nie złamała się i, lekka jak sucha
kłoda, utrzymywała się na powierzchni fal. Z
ciskając ją wciąż, Ged został porwany wstecz
przez cofające się od przybrzeżnych skał fale, aż znalazł się w głębokiej wodzie, ocalony aż do
następnego przyboju przed pogruchotaniem się o skały. Oślepiony morską solą, dławiąc się,
usiłował trzymać głowę nad powierzchnią i przemóc ogromną silę morza, która go ciągnęła.
Trochę w bok od skał była piaszczysta plaża; dostrzegł ją przelotnie parę razy, gdy starał się
płynąć przed wezbraniem następnego przyboju. Wspomagany przez moc zawartą w próbował
ze wszystkich sił przebić się przez fale w tej plaży. Nie mógł się do niej zbliżyć. Przypływające
i cofające się bałwany miotały nim jak łachmanem tam i z powrotem, a ciepło jego ciała szybko
odpłynęło w chłód morskiej głębiny, co osłabiało go tak, że wkrótce nie był już w stanie
poruszać ramionami. Stracił z oczu zarówno skały, jak i plażę i nie miał pojęcia, w którą stronę
się zwraca. Był tylko zamęt wód wokół niego, pod nim, nad nim, oślepiający, dławiący,
zatapiający.
Fala wzbierająca pod postrzępioną mgłą porwała go, przeturlała parę razy i wyrzuciła na
piasek jak bezwładny kawał drewna.
Leżał na piasku. Wciąż jeszcze ściskał obiema dłońmi cisową laskę. Pomniejsze fale
podsuwały się ku niemu, próbując na nowo ściągnąć go z piasku swym powrotnym prądem;
mgła rozrywała się nad nim i zwierała, a póz
niej zaczął go siec deszcz zmieszany ze śniegiem.
Po upływie długiego czasu Ged poruszył się. Podniósł się na czworaki i zaczął powoli pełznąć
w górę plaży, aby oddalić się od krawędzi wody. Była teraz czarna noc, ale Ged szepnął lasce
zaklęcie i przylgnął do niej mały błędny ognik. Prowadzony jego światłem, Ged z mozołem,
krok po kroku, wlókł się pod górę w kierunku wydm. Był tak potłuczony, rozbity i zmarznięty,
że to czołganie się przez mokry piasek w ciemności pełnej świstu i łoskotu morza było
najtrudniejszą rzeczą, jakiej w życiu musiał dokonać. Raz czy dwa zdawało mu się, że potężny
szum morza i wiatru ścichł całkiem, że mokry piasek staje się sypki pod jego dłońmi, i poczuł
nieruchome spojrzenie nieznanych gwiazd na swoich plecach; nie podniósł jednak głowy i pełzł [ Pobierz całość w formacie PDF ]